Sanseveria

Achteloos gleed mijn blik langs een vensterraam

Oprecht rechtop stonden vier sanseveria’s

Symmetrisch opgelijnd tegen de ruit aangedrukt



Als zochten ze de glazen rand van hun kooi

Zielloos gapend naar de vrije lucht daarbuiten

Als een verre, bijna verstilde, echo

Van een ooit wild leven

in de ongetemde jungle



Een stilleven leken ze

Gevat in een kader

Niet langer echt,

Doods

in een kunstmatige constructie



Of misschien dacht ik dat ze zwegen

Omdat ik plants spreek noch begrijp

Omdat hun taal mij eeuwig vreemd en onbekend zal zijn



Misschien waren dit wel woedende planten

Schreeuwend naar elke aan het menszijn medeplichtige voorbijganger

De ergste obsceniteiten slingerend die het plantse idioom rijk is

Naar diens argeloze hoofd

Ik keek ze aan

Dacht even een gezicht te zien

En geschrokken stapte ik verder



Later

Nadat de nacht het sterrenloze herfstduister van de stad

Het apollinische licht tot slapen had gebracht

En ik woelend in mijn sponde

Nadacht over wat toch de mens bezielt

Om zo zonder animo en vruchteloos

De wereld te vangen

En te temmen in zijn eigenste stenen nachtmerrie



Hoe had het universum, zo vroeg ik me af,

Die bijna oneindige explosie in slow motion

Haar lillende hitte laten stollen

Tot die eigenaardige, haastige wezens?

Die door landbouw gedomesticeerde apen